Jednak nie jest to zwykła dziura w skale. Wchodzi się do podziemnego systemu komnat o różnej wysokości, długości i z najprzeróżniejszymi formacjami skalnymi. Jedna z rzeczy, których piękna nie oddają żadne zdjęcia,a emocje odżywają jak tylko sięgnę pamięcią do gigantycznych stalaktytów, stalagmitów, korytarzy...
Wchodzisz do wielkiej, przestronnej sali. Nad tobą nietoperze, za tobą mocne słońce,a wokół smród guana, którego sprawcy, zwinne batmany skrzypią i piszczą. Idziesz dalej, powoli oczy przyzwyczają się od mroku i z ciemności zaczynają wyjawiać się tajemnicze kształty obślizgłych skał.
Idziemy, idziemy, i po chwili zastanawiamy się czy czekać na przewodnika czy może lepiej iść samemu. Pada szybka decyzja, wracamy. Jak coś to przyśpieszymy. Rzadko tak bywa,ale wybór całkiem słyszny;P bo przewodnik nie tyle ciekawie opowiada o samej grocie, co posiada magiczną wiedzę i moc przełaczania światła. I to jest iście nieprawdopodobne.
Co jakieś 100metrów następuje totalna zmiana otoczenia i przed oczami za jednym pstryknięciem guzika wyłania się coraz to cudowniejszy zlepek skał, glutów, kransoludów, lian, świec czy innych kształtów sprawnie generowanych przez pobudzoną wyobraźnie i szyszynkę podmózgową ( autor nie ponosi odpowiedzialności za przypisywanie nieodpowiednim organom niewłaśiwych zdolności).
I tak mija, 20, 30, 40 minut, wchodzi się coraz głębiej, czasem w górę, czasem w dół i ciągle trzeba zbierać szczękę z podłogi.
W najwyższym miejscu sufit ma około stu metrów. 100! Pod ziemią.Juliusz Verne umarłby ze szczęścia..
A teraz nędzna próba oddania jak to wszystko wygląda w środku:
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz